Facebook
Instagram
Thaise kokossoep
Lees meer
Toen ik 11 weken zwanger was, voelde ik een knobbeltje in mijn oksel."
Je verwacht een baby. Geluk. Emoties. Vreugde. De vermoeidheid en kwaaltjes neem je er graag bij. Maar wat als dat roze geluk plots verstoord wordt door een donkere wolk? Evelien was 11 weken zwanger toen ze een knobbeltje in haar oksel ontdekte. Niks alarmerend in het begin, maar na onderzoek viel het gevreesde woord ‘kanker’. En toen ging alles in een sneltrein. Evelien doet openhartig en emotioneel haar verhaal.
EVELIEN DOET OPENHARTIG HAAR VERHAAL OVER DIE EMOTIONELE ROLLERCOASTER
Een prachtige sterke vrouw met warme lieve ogen zit tegenover mij. Evelien, mama van 2 schatten van dochtertjes die voor haar leven en het leven van haar jongste dochter gevochten heeft. Zwanger en kanker. Twee woorden in één zin die de tranen in je ogen doen opkomen. Maar Evelien vocht tegen de kanker, voor haar en haar prille baby in haar buik. “Op 11 weken voelde ik een knobbeltje in mijn oksel”, vertelt Evelien. “Mijn mama stelde mij gerust, want tijdens een zwangerschap zijn je borsten gezwollen en gevoelig. Ik ging die week op controle bij de huisarts en ik voelde dat zij wel aan iets anders dacht. Ze stuurde mij meteen door voor een echo in het ziekenhuis.”
"Op de echo was niks te zien, maar uit de punctie bleek dat het kanker was."
“Op de echo was er niets te zien. Ze dachten eerst nog aan een virus en ik kreeg antibiotica voorgeschreven. Na een week ging ik terug op controle, maar was er nog niks veranderd. Ik stelde hen toen de vraag: het is toch niks kwaadaardigs? Maar ze verzekerden mij van niet. Voor de zekerheid namen ze een punctie af en toen bleek het wel kanker te zijn. Op zondag stond mijn huisarts aan de deur. Ik wist direct dat het slecht nieuws was en greep naar mijn buik. Ik was toen 13 weken zwanger en alles ging in een waas. Ik mocht onmiddellijk op controle bij de gynaecoloog. Ik dacht meteen dat het een of-of-verhaal ging zijn. Dat we de zwangerschap gingen moeten onderbreken. Maar zij zei van niet en verwees mij door naar UZ Leuven. Ze hebben daar de beste expertise op Europees en internationaal niveau.”
“De maandag zat ik al in Leuven. Alles ging zo snel. Na een week onderzoeken, bleek dat ik 6 tumoren in mijn borst had. Dat knobbeltje in de oksel, was al uitzaaiing van borstkanker. Ik zat dus al in een vergevorderd stadium. Het is een hormoongevoelige tumor, die waarschijnlijk door de zwangerschap aangewakkerd was. De oncoloog legde ons de volledige diagnose en het behandelplan uit. Ik heb 2 weken nauwelijks geslapen. Zodra ik eraan dacht, kwamen de tranen en de angst op. Mijn man was gelukkig bij mij, zodat ik niet alleen was. Maar je kunt aan niks anders meer denken. De oncoloog stelde voor om zo snel mogelijk mijn borst weg te nemen. Een keer dat ik wist wat het plan was, keek ik vooruit. Oké, dat is het. Dat gaan we doen.”
Ik heb 2 weken nauwelijks geslapen, ik kon aan niks anders meer denken."
“De operatie moest onmiddellijk en snel verlopen, zodat ik zo kort mogelijk onder narcose was. Want die verdoving gaat ook door naar je baby. Ze verzekerden me dat het niet echt belemmerend was, maar toch blijft dat constant in je gedachten. En dan is het afwachten en ontwaken. Op de recovery was mijn eerste vraag hoe het was met mijn baby. Ik was zelfs nog buiten westen en herinner er mij niks meer van. De oncoloog vertelde mij achteraf dat het zo indrukwekkend was. Tja, dat is het moederinstinct zeker. Ze controleerden ook constant mijn baby of die het goed stelde en mee ontwaakte. Gelukkig is alles goed verlopen. Ze was een sterke en strijdlustige baby van in de buik. Wij hebben toen ook beslist dat onze dochter de naam Leonie zou krijgen, afkomstig van leeuwin.”
“Ik heb nadien nog ongeveer een week in Leuven gelegen. Eigenlijk had ik niet zo veel last of pijn. Dat viel mee. Maar ik miste wel heel erg mijn 3-jarige dochtertje thuis. Daarna was het plan om zo veel mogelijk chemo-behandelingen tijdens de zwangerschap te doen. Uit een test-studie van een mama die chemo geëist had toen ze zwanger was, bleek dat de chemo niet door de placenta dringt. Er wordt wel nog steeds onderzoek naar gedaan, alsook naar de baby’tjes die geboren worden die chemo mee gekregen hebben. Ze hadden mij dat heel goed uitgelegd en gekaderd. Als ik informatie opzocht, bleek inderdaad dat het team ‘Kanker en Zwangerschap’ van het UZ Leuven op wereldniveau staat. Dat gaf wel vertrouwen. Ik had ook geen andere keuze. Als het dat is wat ik moet doen, dan doe ik het ook”, dacht Evelien vastbesloten.
Ik werd onmiddellijk geopereerd en kreeg chemo tot 1 week voor de bevalling."
“De chemo verliep eigenlijk vrij goed. Zwangere vrouwen verdragen de chemo zelfs beter, ik was niet zo ziek en misselijk. Wel erg vermoeid. Tussen elke behandeling kon ik voldoende recuperen en ik keek wel uit naar de volgende keer. Telkens kreeg ik dan ook een uitgebreide echo van mijn baby’tje te zien. Dat was ons momentje. Ze volgden de groei van de baby goed op, en dat stelde mij gerust. Ik heb 4 zware kuren gekregen en 12 lichtere. Tot één week voor de bevalling. Mijn man ging iedere keer mee naar Leuven. Het was zwaar, maar ik was nooit alleen. Ik kreeg het heel moeilijk toen ik mijn haar verloor. Als vrouw is dat toch belangrijk. Het heeft lang geduurd en ik had nog hoop dat het niet ging uitvallen.”
“Ik droeg een mooie pruik waarbij ik mij goed voelde. Die zette ik pas af voor het slapen, maar ‘s morgens meteen weer op. Dat ‘haar’ moest er zijn, dat was zo belangrijk voor mij. Mijn dochter heeft mij zelfs nooit gezien zonder pruik. Wij hadden haar wel verteld dat mama erg ziek was, maar nooit het woord kanker uitgesproken. Aan een 3-jarige kun je dat niet uitleggen. Door de zwangerschap had ik iets om naar uit te kijken. Ik denk dat dit misschien ook wel mijn redding geweest is. Ik moest sterk zijn en volhouden voor mijn baby. Mensen reageren soms heel verschillend, of durfden niets vragen. Hoewel ik vind dat het helpt om erover te praten. Ik was ervan overtuigd dat ik dit moest en kon doen. De oncoloog had mij ook verteld: voor jonge mama’s gaan we door het vuur. Ik geloofde er heel erg in.”
Ik moest sterk en postief blijven voor mijn baby. Ik geloofde er heel erg in."
“Ongeveer een week voor de bevalling kreeg ik de laatste chemo. De medicatie moet zo veel mogelijk uit je bloed zijn. De bevalling is ingeleid geweest en ik kon op een natuurlijke manier bevallen. Omdat alles goed ging met de baby, kon ik ook in mijn ziekenhuis met mijn gynaecoloog bevallen. Daar was ik heel blij voor en het is heel vlot verlopen. Toen ik mijn baby’tje zag, kwam echt de ontlading. Ze was gezond, met 10 vingertjes en teentjes. Ik ben de vrijdag bevallen en de maandag startte mijn chemokuur alweer. Er mocht niet te veel tijd tussen zitten, om het effect niet te verliezen. Leonie bleef telkens bij mij, zodat die band niet verbroken werd. Na een 5-tal kuren, startten ze dan met de bestraling. Dat was nodig om zeker van te zijn dat alles weg was en preventief naar de toekomst toe.”
“Gelukkig was ik goed omringd door mijn man en familie. Mijn mama en schoonmama kwamen helpen met het huishouden, want ik was wel erg vermoeid. En die bestralingen waren best pittig. Ik kon soms niet eens de trap naar boven gaan om mijn dochter te halen als ze wakker was. Maar toch wou ik haar dicht bij mij houden. Ze is ons wonderbaby’tje, een klein mirakel. Ik vond het moeilijk om haar los te laten, want we hadden zoveel doorstaan. Vanaf het begin was het een rollercoaster van emoties. Tijdens de zwangerschap heb ik er ook niet van kunnen genieten. Er was altijd wel iets om mij zorgen over te maken of de angst die terug boven kwam. Daarom heb ik bewust gekozen voor mijn gezin en koester ik elk moment. Ik wil alle stappen van mijn kinderen meemaken en er zijn voor hen. Er zit nog altijd een stemmetje in mijn achterhoofd dat zegt: geniet er nu maar van.”
Ze is ons wonderbaby'tje en nu geniet ik ten volle van mijn kids en het mama-zijn"
“We zijn nu 4 jaar verder en het blijft stabiel. Ik neem dagelijks nog medicatie en ga regelmatig op controle, ook mijn dochtertje blijven ze opvolgen in UZ Leuven. Doordat mijn okselklieren zijn weggehaald, heb ik wel nog dagelijks pijn in die arm. Ik kan niet alles meer doen, zoals lang strijken of een zware boodschappentas dragen. Maar ik ben geen klager. Als ik dat achteraf bekijk, is het net een film die voor mij zie passeren. Het besef komt pas nadien, heb ik dat allemaal meegemaakt? En wat nu met de toekomst? Ik neem nu veel bewustere keuzes in het leven. Ik wil meer tijd en kwaliteit met mijn gezin. Die balans is erg belangrijk en ik tracht zo gezond, bewust en actief mogelijk te leven.”
“Hoop doet leven, en dat heb ik zelf ondervonden. Ik ben blijven geloven in een goede uitkomst en vertrouwen op mijn buikgevoel. Als je als jonge mama te horen krijgt dat je borstkanker hebt, stort je wereld in. Maar de wetenschap staat al zo ver en blijft evolueren, dat je erin moet blijven geloven. De eerste 2 weken waren de hel, maar daarna heb ik er mij in vastgebeten. Ik vond het heel belangrijk dat mijn omgeving ook positief was. Want dat heeft een enorme invloed op mij gehad. Ik ben ervan overtuigd als je een goede mindset hebt, dat ook wel het verschil maakt. En nu nog altijd. Ik probeer mijn brein te voeden met positieve dingen. Onlangs heb ik een dromenbord gemaakt en elke morgen kijk ik er naar. Hier gebeuren wonderen. We moeten vooruit en hoopvol zijn naar de toekomst.”
