Eind juni... De laatste loodjes om rond te rijden met je kids van hier naar daar, extra uitstapjes, oudercontact, festivalletjes, verjaardagsfeestjes en veel geplande BBQ’s,… Doodop was ik, maar positief en enthousiast uitkijkend naar de zomer. Juli werd meteen een drukke maand. Mijn agenda stond vol en elk weekend was er wel iets gepland. Goed voorbereiden dus.

“Elk weekend  in de zomer sneuvelde ik opnieuw.”

Elk weekend had ik een food concept uitgewerkt. Niet telkens opnieuw dezelfde vleesjes op de BBQ. Toch iets origineler en gezonder uit de hoek proberen komen. Instagrammen en pinteresten voor ideeën. Ingrediëntenlijsten maken, boodschappen doen, huis opruimen, frigo’s vullen… en go. Maar het eerste weekend van juli voelde ik mij ziek. Het begon met een onschuldig buikgriepje. 

Tweede weekend in juli. Repeat. Deze keer kreeg ik last van aambeien. Zomaar uit het niks opgekomen. Met veel gêne naar de dokter. Medicatie opgestart, pijnstillers en vezels. Geweldig. Vooral omdat ook de eerste hittegolf van de zomer eraan kwam. Mijn slaap, eetgewoontes en yoga- & meditatie-routine waren verstoord. Het derde weekend van juli werd ik geveld door lage rugpijn. Terug medicatie. Zwaardere pillen deze keer, die ik liever niet neem. 

Nog 2 weekjes werken. Ik slaap 9 à 10u per nacht, en sta quasi verdoofd op. Als ik mij zo voel, grijp ik ook gemakkelijker naar junkfood of sla maaltijden over. En de cirkel is rond. Want de invloed van suikers, vet en allerhande troep op je lichaam en mentale gezondheid is nefast. Want je bent nog meer vermoeid daardoor.

“Tijd om te relaxen in de bergen in een eco-friendly vakantiehuisje met wellness.”

Dan is het zover, mijn langverwachte zomervakantie in augustus. We vertrekken, na terug een druk weekend, op reis. We komen aan in een prachtig eco-friendly vakantiehuis temidden van de natuur in de bergen van het Zwarte Woud. Met eigen wellness. Dit wordt ontspannen en genieten. Het moet wel. Dag 2 krijg ik een klap op mijn hoofd van een ijzeren staaf (lang verhaal, zucht), net achter mijn oor. BANG, en ik schreeuw het uit.  Ik trek mij achteruit. Geen black-out. Ik val niet flauw. Geef niet over. Geen bloed. Ik hou mijn hoofd vast met 2 handen alsof het eraf gaat vallen. En duw zo hard ik kan. 

En daar zit ik dan, trillend op een strandstoel temidden van de rustgevende natuur met de kids in het zwembad. Vreselijk kloppende hoofdpijn. Ik kan niet naar spoed gaan, flitst er door mijn gedachten. Want dan houden ze mij daar in observatie voor een hersenschudding. Ik heb het genoeg meegemaakt met mijn tweeling jongens. Elk uur ‘s nachts wakker maken om de pupilreactie te testen. Nee dankjewel, daarvoor ben ik niet op vakantie gekomen. ‘s Nachts rond middernacht zwetend, misselijk en duizelig wakker geworden. Geen oog meer dicht gedaan